De eerste 10 kilometer

Een klein jaar geleden schreef ik een blogpost over hoe gemakkelijk het wel niet ging om te joggen zonder al die extra kilo’s. Ik was toen al euforisch, stel je voor hoe ik me nu voel… Mocht iemand me toen hebben wijsgemaakt dat ik over een klein jaartje 16km zou lopen op het grootste loopevenement van het land, dan had ik die laten colloqueren.

Hoewel, er was wel iemand, en die heb ik niet laten colloqueren. Geert. Een dorpsgenoot met 10 jaar loopervaring. Hij contacteerde me na mijn zoveelste “jihaaa-bericht” op Facebook.

Dankzij zijn geduld en enthousiasme (eeuwige dank Geert!) maakte ik snel vorderingen en begin oktober kon ik zonder al te veel moeite 10 kilometer lopen. Geert raadde me aan om een doel te stellen, dus schreef hij ons in voor de eindejaarscorrida in Leuven. We konden kiezen voor 8 of 12 km en we gingen voor de 12 (stoutmoedig als we zijn!)… Het zijn er uiteindelijk 8 geworden wegens een kleine blessure aan mijn rechtervoet een tweetal maanden voor de corrida, dus ik moest opnieuw opbouwen.

Na de eindejaarscorrida had ik de smaak te pakken. Ik vond de sfeer en de buzz in zo’n massa lopers heel aanstekelijk en indrukwekkend. Ik ga het beeld van de duizenden, op en neer gaande hoofden op de bondgenotenlaan nooit vergeten. Ik was diep gegaan maar toch wou ik meer. Grappig dat je tijdens zo’n wedstrijd jezelf tegen komt en een gigantische strijd levert met je hoofd en lijf. “Ik wil nu stoppen!”, “Nee, Bert, da’s gênant, loop door!”, “Maar ik kan niet meer!”, “Toch wel, stop met zagen!”, “Mag ik alstublieft even (een paar uur) gaan liggen?”, “Hou op, ge zijt er bijna!” “Dit – Nooit – Meer!”, “Pff, loser” … en toch denk je na afloop: NOG!!!

10 miles

Dus, de logische volgende stap (volgens Geert) was de 10 miles van Antwerpen. De 10 miles?? Echt? Really?? Da lukt toch nooit, man… Ik ben mijn hele leven lang het omgekeerde van sportief geweest. Ik had er mij al lang bij neergelegd en aanvaard. Ik was in het onsportieve reine met mezelf. Toen ik vroeger nog in Antwerpen woonde ging ik met de 10 miles steevast naar het parcours met een plooistoel en een fles cava om dan licht onverstaanbare dingen naar de deelnemers te roepen. Verder dan dat kwam mijn sportbeleving niet.

En toch. Never say never. Ik ben er geraakt. Oef! Wat een belevenis! Toegegeven, ik was nerveus. Man, was ik nerveus. Heel die laatste week. Ook in die laatste uren ter plaatse (we waren veel te vroeg aanwezig). Wie liepen wat doelloos langs de vele standjes van energiedrankjes, proteïnebars, loopschoenen, sporthorloges, steunkousen, joggingkleding… We aten een banaan, dronken wat water, gingen even zitten, staarden wat voor ons uit, samen met duizenden andere lopers.

En dan was het opeens tijd om naar de start te gaan. Beter gezegd, het starthok. Na een korte controle van ons startnummer stonden we daar schouder aan schouder in het starthok. De ambiance was overweldigend. Michael Shack, de technodrummer van oa. Netsky maakte met zijn beats flink wat adrenaline in onze aderen los. Er werd gedanst, gezongen, gefloten, gejuicht… en dan werd er afgeteld. 10, 9, 8… met gesloten ogen ademde ik nog een laatste keer heel diep in en uit, 7, 6, 5… ik voelde de tijd even vertragen en hoorde net als in een film enkel mijn hartslag, 4, 3, 2, 1! START!! GOGOGOGO!… Er gebeurde niks… Bijna niks. En toen begon de massa langzaam te bewegen. Aanschuiven, voetje voor voetje tot aan de startlijn. Met een laatste hi-five en met de donderende beats van Michael Shack werden we op weg gestuurd. Het was begonnen.

#content

Na ongeveer 2 km kreeg ik het al moeilijk. Ai, nog 14 km te gaan, maar ik zette door. Dan de oprit van de ring richting Kennedytunnel. Weer een beeld dat ik nooit zal vergeten. Duizenden en duizenden felgekleurde jasjes die hobbelend de volledige ring van Antwerpen overnemen en die dan als een soort fluo-pudding de Kennedytunnel binnenstromen, met aan de overkant het razende verkeer. Dat zie je niet elke dag. Bij de ingang van de Kennedytunnel stond een DJ die voor een heropflakkering van de adrenaline zorgde (we waren toen al over de 4 km). Ik ben niet zo’n techno fanaat, maar de beukende beats helpen echt. Bij het buitenkomen van de Tunnel heb ik mijn eerste wandelpauze ingelast. Het was bergop en ik moest even op krachten komen. In de binnenstad ging het beter. Het was vlak en er stonden heel veel supporters, orkestjes, dj’s langs het parcours en dat hielp. En dan… het laatste stuk, de Waaslandtunnel. Vanaf nu de Waanzinlandtunnel voor mij. Ongeveer 1 km bergaf en ongeveer 1 km bergop. Bergaf was geen probleem, uiteraard, maar ik geef het toe, na meer dan 14 km heb ik heel het stuk bergop gewandeld, aan een stevig tempo, dat wel, maar toch. Eenmaal uit de tunnel moet er nog een kleine kilometer op vlakke bodem gelopen worden. Dat was heel pittig en ik zat op het randje van krampen, maar ik heb het met een laatste krachtinspanning en met de finish in zicht toch gehaald. Eindtijd: 2u 03m 42s. #content

Ga ik de 10 miles nog doen? Hoogstwaarschijnlijk wel. Ga ik voor meer? De 20 km, de marathon? Ik denk het niet. Dit was ver genoeg en pittig genoeg voor mij…:-)